Wat ben ik toch een kneus.
Normale mensen krijgen tenminste echte blessures.
Ik ben inmiddels wel erg goed in praten met volwassenen! Ik denk dat ik misschien toch nog een talent heb. Wie had dat gedacht!
Want ik kan ont-zet-tend goed met mensen mee praten, zonder echt iets te zeggen.
‘Tja zo gaan die dingen hè’ ‘Ja dat zul je altijd zien’ ‘Nee dat kan ik me heel goed voorstellen’ ‘Hè ja, ’t is ook altijd wat zeg!’ ‘Nou, wat u zegt!’ ‘Dat meent u niet?!’ ‘Goh.’ ‘Nou zeg, wat een verhaal!’ ‘Frappant ja’
En dat zonder verder aandacht te besteden aan de oersaaie verhalen. Gewoon af en toe een standaard zinnetje erdoorheen en de desbetreffende bejaarde kan uren door vertellen, terwijl ik lekker op mijn luie reet zit te cashen. (thuiszorg heet dat)
Verder ben ik vandaag afgebeuld door een half verwilderde vrouw, die helaas niet zo goed reageerde op mijn zojuist ontdekte talent.
Ik moest haar hol schoonmaken. Voor zo ver het begaanbaar was. Ik waadde door elke denkbare soort haar, warme dekens van stof, kattenbakkorrels, bankafschriften en hier en daar een vergeten hamster die op sterven lag. Oké dat laatste niet helemaal, maar het had zo gekund hoor!
Na drie uur schrobben, soppen, zuigen en walgen, was ik duizelig, bezweet en uiterst onaantrekkelijk (vermoedelijk door de uitdroging, ik geloof dat elke cel in mijn lichaam in toestand van plasmolyse verkeerde).
Vervuld met opluchting en dankbaarheid stapte ik de frisse buitenlucht in, die ondanks de 32 graden toch mooi even 15 graden koeler was dan waar ik vandaan kwam en een verademing voor mijn luchtwegen. Ja dat was genieten.Tot mevrouw Kattenhaar me na riep ‘Nou tot volgende week hè! En dan even wat meer actie.’
Ik ben heel hard door het bepiste trappenhuis naar beneden gerend en volgende week mag ze mooi zelf actief met haar neus in het stof gaan zitten.
Ja ik maak wel wat mee.
En nu moet mijn duim uitrusten.
Stomme duim.O nee. Acceptatie. Net van mama geleerd. Oke, ik accepteer dat ik een losertje ben met een gekneusde duim. Ik mag zijn zoals ik ben, ook met onvolmaakte duim. Ik accepteer het en laat het los. Figuurlijk dan. Want zonder duim ben ik meteen weer zo'n freakshow. Kan ik hem toch beter gekneusd hebben.
Als het even mee zit is 'ie morgen vast wel weer heel.
Afsluitertje van dit veel te lange bericht: een aantal werken van Audrey Kawasaki. Ik hou ervan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten