20111206

Leven in een klimrek

Dagen-Treden

Vrije val

En te bang om de grond te raken

20110927

20110807

Je neemt me mee, omdat ik in je zak pas.
Ik zal af en toe een blik over de rand werpen.
Over het randje van de wereld, waar we op zullen balanceren.
Je neemt me mee, omdat ik niet alleen wil.
Ik zal stil en klein zijn, dat gaat me wel goed af.
Je neemt me mee, omdat je stappen zet voor twee.
Dat is een illusie waar je graag in leeft.
Terwijl alles wat je mee neemt,
eigenlijk niets weegt.
Zonder grond te raken
Zonder te ontwaken
Met gesloten ogen
Alles willen zien
En met mijn handen in mijn zakken 
Probeerde ik te pakken
Wat voor het grijpen lag

20110401

Ik droomde dat ik in een film zat. Met allemaal stelletjes op een rij en ze vertelde een voor een over hoe goed ze elkaar kende, over de dingen die ze samen meegemaakt hadden.
Op het laatst waren wij aan de beurt.
Ik zei: 'Ik ken mezelf niet. En jou evenmin. Want kennen is weten en daarvoor moet je leren. Zo herken ik je lange haren. En mijn eigen onzekerheid. Maar als ik ons op de vloer zou uitspreiden, zou het merendeel me onbekend zijn.
We leven een ontdekkingstocht, maar land in zicht krijgen we nooit.'

Meteen daarna werd ik wakker.

Ik weet niet sinds wanneer ik opeens 'diepzinnig' aan het dromen ben, want normaal droom ik alleen dat ik appels schil, of een deur op slot doe. Van die nietszeggende, dagelijkse dingen. Hoewel ik laatst ook opeens undercover in een trollenwereld zat, met gevaar voor eigen leven. Maar dat was eenmalig.
En ik hoop van harte dat het dat ook blijft.
En het voelt precies als gister, omdat ik je al een jaar vergeet. En ik dacht altijd dat niet denken de oplossing was en tegelijk mijn grootste probleem.
Maar al die dingen die ik nooit gedacht heb, blijven rustig wachten en vormen zo hun eigen afspeellijst, wachtend op een moment van onopmerkzaamheid.
Het zijn maar een paar seconden, kijken naar het schuim van de afwas en ik schiet terug in de tijd.
Gelukkig zit ik nog te vast geplakt in mijn ietwat vreemde belevingswereld om ondernemend te kunnen zijn. Da's toch weer een voordeel. (KIJK! OPTIMISME!!!!11!!1!!!)
Maar eigenlijk vind ik het wel eens tijd worden om vooruit te gaan.

20110329

Ik keek naar je
van heel dichtbij
en zag alleen maar kleuren,
grote vlakken dansend
die mijn ogen bleven volgen
tot ik dacht dat ik ging kotsen.
En dus deed ik een stap naar achter
tuurde in de diepte.
Je zei dat je hart bonkte,
ik zei dat geloof ik niet.
En dus bleef ik stappen zetten
tot het echode
wanneer ik je riep,
er zat niets anders op dan rennen
want wat ik zag begreep ik niet.

20110228

dit gaat over het belang van mijn dag- en nachtrust

ik dacht opeens aan toen
toen ik woonde in je bed
en jij me eten bracht:
eieren drijvend in 't vet
en soms dan moest ik opstaan,
trok ik je weer in bed
maar jij wilde toch gaan
en dat alleen vanwege
die stomme
kinderchocola
dan moest ik kleren van je aan
en met mijn haar in grote knopen
droeg je me door de appie heen
ik hield niet zo van lopen
en 's avonds stak je sigaretjes op
hielp je me met roken
goot de wijn maar in mond
en jij zat daar te smoken
en dan keek ik hoe je rolde
rolde over de grond
en wist ik dat
als je in die giechel stikte
ik sowieso niet opstond

(maarja, helemaal stikken deed je toch nooit)

20110214

Het zijn dagen met een eigen stem
nachten vol met kleuren
en soms dan zingen ze
over het gebeuren.
Het zijn uren met hun eigen geur
middagen verslonden
en soms dan glijd je gewoon voorbij
en denk ik het is zonde.
Het zijn jaren zwartgeblakerd
in gaten weg gestaard
en soms kom je me najagen
op je hobbelpaard.
Maar hand in hand is nog te vroeg
want met je veel te lange benen
ren je me soms zo voorbij
en dan ben je weer verdwenen.