Maar eigenlijk is het alles van nu.
Ik dreef mezelf in een hoek
steeds een stukje verder
naar waar het donker was
tot geen hand me kon bereiken
geen hand voor ogen
ik wilde niet meer zien
of wilde ik niet meer kijken?
Ik liet me achtervolgen
door doldwaze
wervelwinden van gedachten
als asielzoekers stroomde ze in
vastbesloten hier te blijven.
IJzeren Rita was zo ijzer niet meer
niet in staat ze te verdrijven
en ik keek enkel toe.
Ik liet mijn hoofd opstijgen
als een hete luchtballon
uit volle macht negerend
dat mijn lichaam ook bestond.
Nu schommel ik wat heen en weer
tussen licht- en donkergrijs
de leegte vul ik op
met vraagtekens die ik schrijf.
Een wazig condens
is alles wat overblijft.
Al is het misschien oud.. : wauw.
BeantwoordenVerwijderen