Vandaag is alles anders

Ik liep een rondje door de bar. Iedereen was er, maar Lisa zag me. Wat best vreemd is, want wat moet ik nou weer met haar?

Ze zei dat ze nog snel een shotje wilde nemen want ze gingen bijna sluiten, dus deed ik maar mee.

Onze lollies legde we op de bar.

Toen we klaar waren met het citroentje en ons omdraaide om onze lollies weer in onze mond te steken, stonden er drie Marokkaanse jongens. De lollies waren weg,

Giechelend liep ik met Lisa naar buiten. Wat ook vreemd is, want ik giechel niet.

We begonnen te huppelen, met grote passen, hand in hand. Steeds sneller.

'Pff en die mensen daar binnen maar zeggen dat het bijna half 4 is!' lachte ik schamper, toen we op een zonovergoten grasveld af huppelde. De nacht achter ons bleek opeens enkel uit zware wolken te bestaan en het zonlicht verwarmde mijn blote benen. Ik voelde dat ik bijna zweefde, maar mijn voeten die toch het gras bleven raken, zorgde voor aardse schokken.

We kwamen langs mijn huis, waar Inge en Miranda liepen.

'Kijk, Inge! Ik ben blij!' riep ik. Me realiserend hoe raar deze woorden moesten klinken.

Inge keek me vermoeid aan en ik pakte haar hand en trok haar mee.

Ik wilde met iedereen mijn blijdschap delen.

De liefde die soms overstroomt, op de wereld plenzen. En dan grote lange armen groeien, om iedereen even vast te houden.

Ik wilde me leegstorten.

'Dit is voor jullie.'

Toen sloeg ik een traptree over en zakte met een zware zoef, terug mijn lichaam in.