Ik keek naar je
van heel dichtbij
en zag alleen maar kleuren,
grote vlakken dansend
die mijn ogen bleven volgen
tot ik dacht dat ik ging kotsen.
En dus deed ik een stap naar achter
tuurde in de diepte.
Je zei dat je hart bonkte,
ik zei dat geloof ik niet.
En dus bleef ik stappen zetten
tot het echode
wanneer ik je riep,
er zat niets anders op dan rennen
want wat ik zag begreep ik niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten